lunes, 8 de junio de 2020

¡¡¡GRACIAS!!! COMO DECÍAMOS AYER ...

A Fray Luis de León lo encerró durante cuatro años la Santa Inquisición por, entre otras  cuestiones, traducir  el Cantar de los cantares, uno de los libros del Antiguo Testamento, del hebreo al castellano. Permaneció en la cárcel hasta 1576. Cuenta la leyenda que pronunció su famosa frase latina Dicemus hestera die (Como decíamos ayer) a su vuelta a la cátedra.
Pues... Como decíamos ayer... Gracias, gracias, gracias.
Sin vuestra ayuda no hubiera sido posible reabrir La Matandeta. Pero, ¿Contamos la historia desde el principio?
Los  primeros  quince días, pues sí... No me  voy  a  recrear en ello ¿Y el resto?
La mañana que los de Alquileres Montero nos amenazaron con dejarnos sin luz y sin agua, yo entré en pánico. Escribí en el grupo de whatsap de Foc i cassola ....¡¡¡ESTOY HARTA DE SER VALIENTE!!!
Xavier Marí me  llamó al instante y me soltó ¿Por qué no dejas de desbarrar y te  pones a hacer algo? ¿Por qué  no dejas de preocuparte y te ocupas de lo más inmediato? Un amigo lo es  por  lo que lo es.
Fue también Xavier quien me sugirió  que convocara un crowdfounding entre los clientes y amigos. Tenéis una clientela muy especial, que os sigue desde hace mucho tiempo.
Y allá  que lo solté. Y  ha  funcionado.
Y tengo tanto que agradecer...
A Eric y Adolfo, que además vienen este sábado con una mesa todo lo grande que es permitida la reserva en la Fase 2 y dicen que su aportación ya se sumará a otras reservas. No a esta.
A Maria Jesús Carrillo, por su amistad, por supuesto y por toda la información que me ha enviado acerca de las ayudas y los créditos a bajo interés para proyectos de energías renovables. Hubo un director de banco queme dijo que no había nada.
A Carmen Minguet, que este pasado sábado me ayudó a limpiar la bodega  y me sugirió una idea muy interesante y que pienso poner en marcha de inmediato.
A Toni Adam por enviarme por escrito lo que yo estaba pensando.
A Pablo y Arturo Hernández, por defender nuestras causas.
A Mariló y Paco, por todo lo que nos aportan.
A Joan Roig, porque cuando él se caía lo animaba yo. Y viceversa
A Remigio Oltra, que si no fuera porque siempre anda liado con alguna novia ....
A Enric Beltrán, por seguirme desde aquel grupo del que me expulsó quien me debía tanto.
A David Borcha, por venir con sus niños  a explicarle a Rubén cómo reformar la cocina. A toda la familia Borcha que ya forma parte de nuestra familia.
A Olga por limpiar los cristales cuando estaba claro que iba a llover.
A Pilar Bornay que encima va y se rompe los dos codos.
A Charo Cantó, que desde aquel día en Terra Mítica no me ha abandonado.
A Luchi y Emèrit Bono por sus llamadas de ánimo y consuelo.
A Pepita Santamaría, mi opusiana favorita.
A Yolanda Moreno y Francisco Sanchis, por su apoyo, sus muchos años de  amistad, su cariño.
A Norberto Sánchez, que todavía no entiendo por qué me quiere tanto.
A Julián Peris, que todavía lo entiendo menos.
A la doctora Febrer.
Al primo Ferran Baixauli, siempre dispuesto a echar una mano.
A Rosa Yagüe mi tutora del máster de Planificación en Turismo y sin embargo, amiga.
A Ferran y Sara, que nos han ayudado desde Maastricht
A la familia Cases.
A mis amigas desperdigadas por el extranjero por sus muchos mensajes de  ánimo: Rose Prenderville, Sonia Lefèvre, Gaia di Filippo, Roberta Barbuscia, Inna Moïseva. Kenza Lamouasni, Gylaine Fortyn.
A Miguel Angel Jiménez, recién recuperado después de tantos años perdidos, y nada menos que en La Habana.
A Virtu y Charo Gandía de Fontanars, por seguir con nuestra amistad contra viento y marea.
A Victoria Sancho-Tello, por regalarme su historia para que la transcribiera. Por su aportación y la de su hermana Reyes.
A  las hermanas Escorihuela, por tanto afecto derramado,
A Dalia, A Miguel Moltó. A Nacho Cerdá. A  todos y todas  los que os habéis volcado para que pudiéramos seguir adelante! A los que habéis  vivido nuestra historia en primera persona y a los que os la habéis inventado...
No quería  dar nombres y sin embargo, lo he hecho. No os enfadéis los que  no aparecéis. La lista es muy larga.  Habéis sido tantos... Incluso gente que todavía no conocemos y ya nos han dicho que van a  venir.
A todas vuestras aportaciones, grandes o pequeñas. A vuestros saludos, a vuestras gracias. A todos los que alguna vez os  invitamos a algo. A un café, a un postre. A una comida cuando vimos que andabais demasiados solos. Y nos los habéis devuelto con creces.
A  Paco López, a quien no conozco personalmente, Y ha hecho algo tan grande por esta familia... Que ansío  el día que vengas de  Madrid y poder compartir un pedazo de vida contigo.
En fin, que nos vemos pronto. Que nos seguimos viendo.
Tengo tanto que agradeceros. Y, sobre todo, a  mis padres. Que me dieron la fuerza y el tesón que me caracterizan. Y una lección que jamás he olvidado. No se abandona lo que se ha traído al mundo. En mi caso, Helena y La Matandeta.
Salve  y ustedes lo pasen bien.




3 comentarios:

  1. Muy sencillo, por tu gran calidad humana y por el trato excepcional que nos habéis dado siempre que hemos ido a visitaros. Un fuerte abrazo.

    ResponderEliminar
  2. Estimada Maria Dolores

    “COMO DECÍAMOS AYER ... “
    I seguim dient avui, un encreuament de sentiments és el que planteges.

    Agraïments personalitzats, sorpreses davant alguns ajuts potser inesperats, colzes i muscles aportats per tal de treballar amb finalitzat cooperativa, assolint la recuperació d’allò que a partir d’un somni i travessant el desert del sacrifici, ornat amb la il·lusió i el treball, havia arribat a ser una meravellosa realitat, etc. etc.

    Però de sobte et surt una pregunta, un dubte un, “Per què” ?

    No vos ho deveu demanar sense prèviament analitzar i valorar la vostra tasca a través de les sendes marcades, assenyalades, i a poc a poc petjades, és a dir els camins de l’Amistat, les sendes del Ben Fer, el sestador arraulit on hem pogut passar moments tan càlids i íntims amb companya ben amical, etc. i tot això com a fonament d’una realitat que vos assegura el muscle on poder recolzar-vos, arribat el moment.

    Així que no vos feu cap pregunta més i gaudiu de la collita que en terres de l’Albufera, un dia plantàreu, adobareu i conreareu, i ara vos ha donat collita per tirar endavant.

    Forta abraçada i tan aviat els meus problemes familiars m’ho permeten, ens veurem en eixe recer paradisíac de La Matandeta.

    Víctor Iñúrria

    ResponderEliminar
  3. Hola preciosa.Por favor. No me vuelvas a comparar con unos amigos como los q tienes poniéndome en una lista tan importante como la q tu tienes.Yo no soy nada comparada con todo el elenco d AMIGOS q tienes pero si hubiera tenido posibiliares sabes q te habría ayudado más. ¿¿ Sabes por q ?? Simplemente lo mereces..Espero q nos veamos prontito.Desde aquí un besazo muy fuerte a toda la familia..

    ResponderEliminar